'Vrede zij U': oorlog is niet alleen wat Poetin doet

Barmhartigheidszondag

Zondag na Pasen viert de katho­lie­ke kerk Beloken Pasen, zon­dag van de god­de­lijke barm­har­tig­heid. Gedurende de mid­dag is in de ka­the­draal op deze dag de Engels­ta­lige vie­ring met aanbid­ding en Eucha­ris­tie (zie volgend bericht), in het hei­lig­dom van Heiloo is de Neder­lands­ta­lige vie­ring ter ere van de God­de­lijke barm­har­tig­heid. maar ook ’s morgens ston­den we in de Eucha­ris­tie daarbij stil. Een mens gaat allerlei wegen, toch komt er mis­schien het moment dat in zijn hart plaats is voor die barm­har­tig­heid...

In de ka­the­draal is sinds een aantal jaren een altaar gewijd aan de God­de­lijke barm­har­tig­heid met afbeel­dingen van H. paus Johannes Paulus II en H. zr. Faustina, twee grote apos­te­len van de god­de­lijke barm­har­tig­heid.

Homilie

Vrede zij U! De ont­moe­ting met Jezus Christus

Hij was er niet bij

Sla je de zon­dags­mis weleens over?
Je mist dan wel iets
maar je bent in ieder geval in goed gezel­schap.
Want Thomas was er niet bij
op die aller­eerste zon­dag van de ver­rij­ze­nis
toen de leer­lin­gen bijeen waren.
Thomas had wel iets gemist:
de ont­moe­ting met de verrezen Heer.
Want de Heer Jezus was bij die apos­te­len geweest
met mooie be­lang­rijke gaven:
vrede, de gave van de heilige Geest
en de macht om zon­den te ver­ge­ven.
Dat had Thomas dus gemist.
En toch kwam het goed:
God gaf in Zijn goed­heid een herkan­sing,
zoals Hij eigen­lijk altijd
met ons mensen doet.
God wordt niet voor niets “Vader”genoemd,
een goede vader,
Hij schrijft mensen nooit af,
we kunnen bij Hem altijd opnieuw beginnen.

Een leven lang...

Dat is dus wat we op deze zon­dag
bij­zon­der vieren en gedenken:
dit is de zon­dag van de God­de­lijke barm­har­tig­heid.
Niemand wordt afge­schre­ven,
er is een leven lang een nieuwe kans;
al ben je mis­schien ver afge­dwaald,
al heb je Hem bele­digd,
Hij blijft altijd voor je open staan.
Je nede­rig­heid is veel en veel essentiëler
dan je perfectie.

Slin­gerpa­den

Soms zijn wij mensen er even niet bij,
soms zijn mensen een tijdje boos,
of een beetje depressief
of erg in de weer met andere zaken,
of zijn er dingen die we moeten ver­werken
of we willen ons tegen iets afzetten
en soms zetten we later toch weer een stap.
Dat kan gebeuren,
de weg die we gaan
loopt nu eenmaal meestal niet kaars­recht,
er zijn slin­gerpa­den, hobbels en kuilen.
God res­pec­teert dat, Hij wacht en is gedul­dig,
zoals een goede vader zal zijn.

Geduld

Zo ging het met Thomas.
Hij was niet geko­men;
die zon­dag was hij er niet,
maar de Heer had geduld met hem,
Jezus kwam terug;
de zon­dag erna kreeg hij speciale aan­dacht:
een per­soon­lijke uit­no­di­ging
om de won­den van Jezus aan te raken
en zich­zelf te overtuigen
dat de Heer verrezen was.
Zo werd zijn ziel toch weer
door Jezus aan­geraakt.

Thomas-moment

Ook wij zijn hier bijeen
om de verrezen Heer te ont­moe­ten,
dit is onze verblijf­plaats,
onze zaal van het Laatste Avondmaal.
Jezus komt hier binnen
met die­zelfde vredewens als toen,
die werd ons toegewenst aan het begin van de vie­ring
en we zullen die toewensen aan elkaar,
vlak voor het moment
waarop de Heer onder gedaante van Brood
bij ons komt.
Ook wij mogen Hem aanraken
als we de heilige communie ont­van­gen.
De communie is ons Thomas-moment.
Beleef het met liefde en eerbied
en met een oprecht hart.

Vrede!

Vrede zij U!
Het was de wens van Jezus toen
en het blijft onze wens
want wát is en blijft die vrede nodig
en een be­lang­rijke intentie van ons gebed.
We denken aan al die mensen
die zo vre­se­lijk moeten lij­den
in het oosten van Oekraïne,
maar ook in Tigray, in Yemen, Nigeria en elders.

Machtsver­hou­dingen

Oorlog is niet alleen wat Poetin doet.
Oorlog komt uit een onverzoend hart
en begint met het verlangen om te heersen,
macht uit te oefenen.
Daar gaat het heel vaak om tussen mensen,
ook gewoon tussen mensen onderling;
hebben “Me too” en grens­over­schrij­dend gedrag
niet alles te maken met macht?
Het gaat over machtsver­hou­dingen en posities
die we los moeten laten
om vrede te kunnen hebben en beleven
met de mensen om ons heen.
Kun je loslaten en ver­trouwen
of kun je helemaal niet leven zon­der “grip”
op een situatie, op anderen?

Poeslief?

De vredewens van de verrezen Heer
wijst naar vrede bezitten in jezelf,
naar dienst­baar­heid,
naar loslaten en ver­trouwen.
Dat gaat niet ineens
en het wil ook niet zeggen
dat je altijd poeslief moet zijn
en niet voor je rechten zou op mogen komen,
maar wel dat je ook dát doet
in een goede geest, met een inner­lijk loslaten
en in een streven naar ver­zoe­ning,
uit­ein­delijk gericht
op een bereid­heid ook om te ver­ge­ven.

Verder

Thomas maakte op de dag
dat hij wél naar de sa­men­komst geko­men was
en de verrezen Heer kon ont­moe­ten,
een nieuw begin.
Dat komt tot uiting
in zijn mis­schien gestamelde ge­loofs­be­lij­de­nis:
“Mijn Heer en mijn God”.
Hij gelooft, hij ver­trouwt,
hij heeft vrede en overgave,
hij kan ver­der.

Dat heeft hij volgens de overleve­ring
toen inder­daad met groot en­thou­sias­me gedaan:
tot in Perzië (Iran) en Zuid-India
zou hij het evan­ge­lie hebben verkon­digd.

Gebed

Geef Heer dat we U mogen ont­moe­ten
en van U uit vrede mogen ont­van­gen
die aanzet tot eenvoud en dienst­baar­heid,
geef dat we ver­der kunnen, met ver­trouwen