Geen eredienst zonder dienst aan de naaste

Witte Donderdag in de kathedraal

Witte don­der­dag vier­den we in de ka­the­draal met de plech­tige her­den­king van het Laatste Avondmaal en de in­stel­ling van de Eucha­ris­tie, het pries­ter­schap en de ge­dach­te­nis van het "nieuw gebod" van Jezus door de voet­was­sing. Waarom aanbid­ding en dienst aan de naaste samen horen? Jezus heeft het ons voor­ge­daan!

De vie­ring is nog te zien op Ka­the­draal TV: https://www.youtube.com/watch?v=nu31FYVKVxc

Rustaltaar

Na afloop van de Eucha­ris­tie­vie­ring werd het heilig sacra­ment over­ge­bracht naar het "rustaltaar", een kapel ingericht om de Eucha­ris­tie te bewaren. In pro­ces­sie werd Ons Heer daar heen gebracht, waar­mee een ge­dach­te­nis is gegeven van het verlaten van de zaal van het laatste avondmaal om naar de Hof van Olijven te gaan.

Aanbid­ding

Jezus vraagt zijn leer­lin­gen of ze niet één uur met hem kunnen waken en bid­den. Na de avond­mis van Witte Donder­dag is er dan ook gelegen­heid tot aanbid­ding. In de ka­the­draal (en bij­voor­beeld ook in het hei­lig­dom in Heiloo en in de kapel van de Vrouwe van alle volkeren gaat dat de gehele nacht door. Aan de Leidse­vaart­kant is een klein poortje open waarlangs men binnen kan gaan. Tot goede vrij­dag ochtend 9.00 uur zijn er beurten en is de aanbid­ding verzekerd.

Homilie

AANBIDDING EN DIENST

WITTE DONDERDAG Ka­the­draal

Pries­ter­schap, Eucha­ris­tie
en dienst aan de naaste staan vandaag centraal.

Camillus

Camillus de Lellis, geboren in 1550,
had geen ge­mak­ke­lijke jeugd:
zijn vader was officier in het leger
en weinig thuis,
zijn moe­der stierf toen hij twaalf jaar oud was.
Je kon zien dat hij geen goed thuis had gehad:
hij was een ruzie­zoe­ker, las­tig en onrus­tig
en hij kreeg een gokversla­ving
waardoor hij alles kwijt raakte.
Als soldaat liep hij een beenwond op,
die maar niet wilde genezen,
toch kreeg hij een baantje als tuinman
van een Capucijnen­kloos­ter.
De overste had veel geduld met hem.

Beke­ring

Daar kwam hij tot beke­ring
en hij ging een leven van gebed en boete lei­den,
met goede gees­te­lij­ke lei­ding.
In feite kreeg Camillus daar
uit­ein­delijk toch nog de aan­dacht en opvoe­ding
die hij thuis gemist had.
Hij ging de zieken helpen,
liefst heel erge zieken, pestlij­ders en zo
en hij verzamelde mensen om zich heen
die hem hielpen om zieken te ver­zorgen.

Pries­ter wor­den

Toen wilde hij pries­ter wor­den:
de roe­ping was hem dui­de­lijk:
de vie­ring van de Eucha­ris­tie
en de nederige dienst aan de naaste,
in het bij­zon­der de zieken,
hoor­den voor hem bij elkaar.
Dat moest een een­heid zijn
want dat was het voor­beeld
dat Jezus had gegeven
op de laatste avond van zijn leven
door de Eucha­ris­tie in te stellen
en neer te knielen
om de voeten van Zijn leer­lin­gen te wassen.
De ge­meen­schap die Camillus begon
werd een reli­gi­euze orde
die tot op de dag van vandaag nog bestaat.

In de zaal van het Laatste Avondmaal

Op deze avond zijn we met Jezus
in de zaal van het Laatste Avondmaal.
Het is de laatste avond
van Zijn aardse leven
en de woor­den die Hij spreekt
en de gebaren die Hij stelt,
vormen Zijn testa­ment:
dit wil Hij nalaten aan Zijn leer­lin­gen.
Bij de in­stel­ling van de Eucha­ris­tie
zegt Hij het uit­druk­ke­lijk:
dit is wat Zijn leer­lin­gen
moeten blijven doen om Hem te gedenken,
dit is het nieuwe verbond.

Zondags­vie­ring

Vanaf dat moment zijn de leer­lin­gen
op de zon­dag, de dag van de ver­rij­ze­nis,
samen geko­men.
Over die eerste chris­te­nen,
zegt de Han­de­lin­gen van de Apos­te­len
dat ze trouw waren in het gebed
en in het breken van het brood,
dat is een aandui­ding
voor de vie­ring van de Eucha­ris­tie.
Ook de eerste ker­ke­lijke schrijvers,
spreken al over de Eucha­ris­tie en de zon­dags­vie­ring.
Die vie­ring is ons door Jezus Christus gegeven
om Zijn dood en ver­rij­ze­nis te vieren,
die we op de zon­dag, ons weke­lijkse Paas­feest,
gedenken en beleven...

Eerbied

Laten we de Eucha­ris­tie
met liefde vieren,
ons ver­die­pen in de bete­ke­nis ervan,
de Heer erin aanbid­den
en Hem met liefde en eerbied ont­van­gen
als wij ter communie gaan.

Als de pries­ter de hostie en de kelk omhoog heft
om deze na de consecratie
aan de gelo­vi­gen te tonen,
denken we eraan
dat Jezus is verheven aan het kruis
én dat Hij is verrezen uit de dood.
Het is een moment om Hem te aanbid­den,
zoals Thomas deed
toen hij de verrezen Heer ontmoette
en zei: “Mijn Heer en mijn God!”

Pries­ter­schap

De opdracht van Jezus
om dit te blijven doen,
was tege­lijk de in­stel­ling van het pries­ter­schap.
Vandaag is het daarom ook
een bij­zon­dere dag voor alle pries­ters
en velen van hen vieren deze dag
in dank­baar­heid voor de genade van hun wij­ding.
Ik wil U daarom vandaag ook uit­no­di­gen
om voor de pries­ters bid­den,
dat zij trouw zullen zijn
en geïnspireerd zullen blijven,
dat zij het vuur van de genade van hun wij­ding
met Gods hulp
steeds opnieuw weer aan­wak­ke­ren.

Dienst aan God en aan de naaste 

Maar deze dag herinnert ons er dus ook aan
dat de vie­ring van de Eucha­ris­tie,
moge­lijk gemaakt door het pries­ter­schap,
nooit los te zien is
van de dienst aan de naaste.
Camillus de Lellis
had dat dui­de­lijk had begrepen:
door die dienst­baar­heid en liefde voor de zieken
had hij zijn jeugd­trau­ma’s overwonnen;
 juist als pries­ter
wilde hij neer­knie­len
aan de voeten van de gebrekkigen en zieken...
Dit geldt ook voor ons:
als gelo­vi­gen, als chris­te­nen en katho­lie­ken
zijn we uit­ge­no­digd om neer te knielen
aan de voeten van degenen
die onze hulp en inzet nodig hebben.
Van niemand wordt meer gevraagd dan hij of zij kan,
van ieder wordt gevraagd
zich te openen voor zijn naaste
en dienst­baar te zijn,
naar het voor­beeld van Jezus Christus.