Omgaan met ontmoediging

St. Urbanuskerk Bovenkerk was een dagje Lourdes

De Sint Urbanus­kerk was op 5 april een dag Lourdes. De hele dag was er een mooi "bede­vaarts­pro­gramma" dat begon met de Eucha­ris­tie­vie­ring om 10.30 uur in een volle kerk. Vele vrij­wil­li­gers had­den alles tot in de puntjes geor­ga­ni­seerd.

Het dames- en heren­koor zong de Krönungsmesse van W. A. Mozart, er waren na­tuur­lijk allerlei Maria­lie­de­ren maar ook het Paasoctaaf werd niet vergeten. Vele pries­ters waren geko­men om te con­ce­le­breren, waar­on­der enkele in Rome stu­de­rende pries­ters die in Am­ster­dam op bezoek waren. Aan het begin van de Mis ston­den de bakken voor het altaar vol met lichtjes voor Maria en Ber­na­dette. daar was de reliek van Ber­na­dette opge­steld met een steen uit de grot van Lourdes, een schaal Lourdes­wa­ter en een grote replica van O.L. Vrouw van Lourdes. Deken Eugene Jonger­den leidde de vie­ring in, de beide diakens van de pa­ro­chie, diaken Eugene Brussee en diaken Paul Koopman, assis­teer­den en gelukkig kon ook nog niet geheel her­stelde pa­ro­chie­assis­tente Dea Broersen er weer bij aanwe­zig zijn. Onder de con­cele­branten was ook de deken van Am­ster­dam, Eric Fennis.
Het kazuifel en de dal­ma­tieken vorm­den een bij­zon­der driestel uit de Obrecht­kerk geleend voor deze dag (zie foto onder).

Na de intense dag in Boven­kerk is de reliek ’s avonds laat naar Heiloo gegaan, waar die tot maan­dag­avond te bezoeken is. Ook daar is een mooi pro­gram­ma met bij­zon­dere vie­rin­gen.

Homilie

STEEDS WEER NIEUWE MOED VATTEN...

VRIJDAG ONDER HET PAASOCTAAF - BOVENKERK - RELIEKEN VAN BERNADETTE

Fijn dat \u allen bent geko­men om Maria,
Onze Lieve Vrouw van Lourdes te eren
en de heilige Ber­na­dette!

Was alles voor niks?

We zullen het allemaal weleens meemaken
dat we ons een beetje ont­moe­digd voelen.
Je hebt ge­pro­beerd je best te doen,
maar het zit tegen
of het wordt niet geac­cep­teerd;
soms lijkt alles voor niks te zijn geweest,
had je ergens grote ver­wach­tingen van gehad,
maar er is niets van terecht geko­men,
soms is de aar­dig­heid die je erin had
gewoonweg verdwenen.
Dan ben je geneigd
om het bijltje er maar bij neer te gooien.

Ik ga vissen

Als U dat ook weleens heeft mee­ge­maakt,
dan kunt U zich enigszins voor­stel­len
wat de apos­te­len ervaren
over wie het vandaag in het evan­ge­lie gaat.
“Ik ga vissen”, zegt de apostel Petrus
tegen de andere apos­te­len.
Mis­schien klinkt U dat in de oren als:
laten we samen iets leuks gaan doen,
maar het is veel meer een reactie van de apostel
op alles wat ze had­den mee­ge­maakt:
Jezus hun Heer, op wie zij ver­trouwen had­den gesteld,
die zij had­den bewon­derd en gevolgd,
die zij als koning en Messias had­den geëerd,
is er niet meer;
Hij was ge­krui­sigd en gedood,
er was niets meer over
van al die grote ver­wach­tingen.

Afgelopen en uit?

Ze had­den toen al wel iets meer beleefd,
met een ver­schij­ning van Jezus,
maar het gevoel was nog steeds
dat ze eigen­lijk geen toe­komst zagen,
dat dit verhaal van Jezus toch wel afgelopen was..:
Afgelopen en uit!
En daarom gaan zij vissen...
Dat wil zeggen: terug naar hun oude beroep
en dus naar de plaats waar het allemaal ooit was be­gon­nen:
het meer van Tiberias, ook meer van Galilea genoemd.
En dan gebeurt opnieuw
wat er toen was gebeurd, die eerste keer
dat zij Jezus had­den ontmoet:
weer staat er een man langs de oever van het meer,
weer vraagt die om wat vis,
weer vraagt die man op de oever
om het net aan de andere kant uit te gooien
en weer vangen ze een grote hoeveel­heid vissen,
153 stuks!

Wat doe je dan?

Hier gebeurt in feite iets
wat voor ons allemaal be­lang­rijk is.
Als je je weleens ont­moe­digd voelt,
niet ziet hoe het ver­der kan gaan,
ook weleens de nei­ging hebt
om het op te geven,
ga dan terug naar het moment of de tijd
waarin je de kracht en de in­spi­ra­tie hebt gevoeld
om een weg in te slaan,
iets te gaan onder­ne­men.
Dat was ook voor ons een roe­pings­mo­ment.
Wat was de geest waar­mee je begon?
Wat was de spirit die je toen bezielde?
Mis­schien moet je dan ook
de Heer opnieuw tot je hart laten spreken.
Als een pries­ter dat heeft,
zo’n tijd van ont­moe­di­ging
weet hij dat het tijd wordt
om weer eens op retraite te gaan,
maar wat afstand en be­zin­ning
kunnen ons dan allemaal veel goed doen.
In ieder geval: je gevoelens van ont­moe­di­ging
wijzen je nooit de goede weg!

153 stuks

Een kerk­va­der als Hiëronymus
was van mening dat die 153 vissen
die de apos­te­len toen vingen,
een beeld was voor de taak waar zij voor ston­den:
153 vissen zou­den er zoveel zijn geweest
als men toen dacht dat er soorten vissen waren.
Ze moesten vissers van mensen wor­den,
die apos­te­len
en hun taak zou het zijn
om naar alle mensen,
naar het uit­ein­de der aarde te gaan.

Wat Ber­na­dette ons leert

Nieuwe moed vatten,
je roe­ping weer opnieuw ervaren,
dat is vragen wat God van je wil,
open staan en uit han­den geven.

Dat is wat Ber­na­dette ons leert.

De reliek

De reliek van Ber­na­dette
trekt door ons land
en doet er ver­schil­lende plaatsen aan;
overal zijn er vie­rin­gen, pro­ces­sies
en is er gelegen­heid voor gebed
en er is veel belang­stel­ling,
ook van de media.
Dat heeft er zeker ook mee te maken
dat Lourdes zo’n bekende
en populaire bede­vaart­plaats is.
U bent er zelf mis­schien ook weleens geweest
of mis­schien wel van plan om in sep­tem­ber mee te gaan.

Zou je dan niet ont­moe­digd raken?

Die ver­schij­ningen zijn allemaal
meer dan 165 jaar gele­den gebeurd
en nog steeds voelen miljoenen mensen
zich bij Lourdes betrokken.
Maar Ber­na­dette had het wel op kunnen geven
onder de druk van alles wat haar overkwam,
er waren zoveel dingen waardoor zij
ont­moe­digd had kunnen wor­den:
zij was een arm meisje
en heel klein van stuk (1 m. 44 maar!)
En zij had nog niet haar eerste communie mogen doen
en kon nau­we­lijks lezen,
zij werd door veel mensen niet serieus geno­men
en de pastoor en de prefect onder­vroegen haar kri­tisch.
Wie zou dan niet ont­moe­digd raken?
Maar zij hield vol en bleef bij haar verhaal
dat pas meer serieus werd geno­men
toen zij een water­bron opgroef
op aan­wij­zing van de ver­schij­ning
en die ver­schij­ning haar ver­telde
dat die de On­be­vlekte Ont­van­ge­nis was,
een moei­lijke term die de onge­let­terde Ber­na­dette
niet had kunnen weten.

Hoe ging Ber­na­dette daar mee om?

Ber­na­dette was be­schei­den, nederig en niet zo praterig,
al die belang­stel­ling en bewon­dering
in­te­res­seerde haar niet,
dat was voor haar eer­der een kwelling.
Maar zij was ook vastbera­den,
bid­dend, medi­te­rend en dienst­baar
en volstrekt trouw aan de bood­schap
die zij had gekregen
zon­der die te ver­vor­men of mooier te maken.
Zij bleef wie zij was
en ook toen zij in het klooster ging,
was zij blij met een verborgen plaats
als hulpverpleegster op de zieken­af­de­ling,
waar zij werkte met geduld,
totdat zij zelf ziek werd
en al op 35 jarig leef­tijd overleed.

Haar voor­beeld

Wat kunnen we van Ber­na­dette leren?
Wat kunnen we op haar voor­spraak vragen?
Dat we trouw mogen zijn
en vreugde zullen vin­den
in de roe­ping die God ons heeft toe­ver­trouwd,
ook al zijn het kleine, verborgen dingen
waartoe God ons roept.
En ook door het lij­den wat zij moe­dig heeft gedragen
kan zij voor ons een voor­beeld en voor­spraak zijn:
zij werd de heilige
van de grootste bede­vaart­plaats voor de zieken
en daar­mee een voor­spraak voor zieken en lijden­den;
de armoede van haar gezin
heeft zij gedragen,
haar eigen langdurige ziekte
en het onbegrip;
zij had soms veel moeite met kwetsende opmer­kingen,
zij vond dat zij veel moest leren
om daardoor niet van haar stuk te raken.
“Als je niets verlangt,
heb je altijd alles wat je nodig hebt”,
zei Ber­na­dette.

Dat Ber­na­dette ons mag helpen
om trouw en een­vou­dig te zijn
en steeds weer nieuwe moed te vatten,
want onze roe­ping vraagt trouw.