Arsacal
button
button
button
button


Niet opgesloten in je eigen gevoelens... maar uitkijkend naar...

4e zondag van Advent in de nieuwe Sint Bonifatiusparochie van Almere

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 22 december 2013 - 1096 woorden
Altaarruimte van het huidige kerkcentrum
Altaarruimte van het huidige kerkcentrum

Op de vierde zon­dag van de Advent was ik in Almere-stad in het kerk­cen­trum De Lichtboog. Daar is nu één pa­ro­chie voor heel Almere opgericht onder de naam Sint Boni­fa­tius­paro­chie. De pa­ro­chie bereidt zich erop voor om een eigen, nieuwe kerk te bouwen en hoopt daarvoor bin­nen­kort de grond te verwerven.

Nu kerken de katho­lie­ken nog in een oecu­me­nisch centrum waar ook de Pro­tes­tantse Kerk haar diensten houdt, en dat wordt - met een groeiend aantal kerk­be­zoekers - steeds lasti­ger af te stemmen.

Met mensen van de bouw­com­mis­sie heb ik nog even over de voor­be­rei­dingen voor de bouw ge­spro­ken. De pa­ro­chie kan het zeker zelf niet opbrengen, dus wor­den er sponsoren gezocht...! De kerk was nadat een vouwwand was geopend, nog bijna geheel gevuld.

Voor de kin­de­ren was er een eigen kin­der­woord­dienst en voor de allerkleinsten een creche. Almere stad heeft acht­tien mis­die­naars en acolieten en een aantal van hen heeft keurig de mis gediend met kruis, kaarsen en wierook. Tijden de H. Eucha­ris­tie­vie­ring heb ik de volgende homilie gehou­den.

Homilie

Aller­eerst wil ik U nog van harte fe­li­ci­te­ren
met de eenwor­ding van de katho­lie­ke pa­ro­chies
in Almere
onder de naam Sint Boni­fa­tius­paro­chie.
We kennen Almere al
uit het leven van de heilige Boni­fa­tius
- ik geloof zelfs dat de oudste vermel­ding
van de naam “Almere”
in het levens­ver­haal van Boni­fa­tius voor­komt -.
en Boni­fa­tius is zelf in deze streken geweest
om het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen,
hij heeft hier over het water gevaren
vlak voordat hij in Friesland, in Dokkum
werd vermoord.
Ik hoop dat de nieuwe pa­ro­chie
die nu tot stand is geko­men
ertoe mag bijdragen
dat er voorspoe­dig gewerkt kan wor­den
aan de nieuwe kerk
en dat dit alles de uit­stra­ling
van de katho­lie­ke ge­meen­schap in deze stad
ten goede mag komen.
Zo zien we ver­wach­tings­vol uit naar de toe­komst.
We leven momenteel in een tijd van ver­wach­ting,
het is advents­tijd
en dat is een tijd van uitzien naar....
Na­tuur­lijk gaat dat voor ons nu aller­eerst
over het kerst­feest.
Niet ie­der­een ziet daar naar uit,
want voor som­mi­gen onder u
zijn het na­tuur­lijk ook gewoon moei­lijke dagen:
er zijn mensen die je mist,
je voelt het alleen zijn meer,
ver­wij­de­ringen die er gegroeid zijn tussen mensen
doen dan vaak extra pijn,
toch moeten we ook dan
toch maar proberen om mensen van ver­wach­ting te zijn.

Er zijn heel veel mensen die helemaal leven
in het hier en nu:
dat lijkt leuk als alles goed gaat,
je dompelt je dan onder in je eigen succes,
in je eigen voorspoed,
in de leuke dagen die je hebt met elkaar,
maar ergens mis je dan toch iets....
En er zijn mensen die het moei­lijk hebben
en helemaal opgaan in hun eigen verdriet,
alles is donker, zwart.
Maar eigen­lijk zijn we nooit goed bezig
als we in ons­zelf op­ge­slo­ten blijven.
Gaat het je goed?
Open je hart voor anderen,
die er zoveel min­der aan toe zijn dan jij.
Gaat het je niet zo goed?
Doe het­zelfde, open je hart,
blijf niet steken in je eigen verdriet,
maar probeer een mens
voor anderen te zijn,
iets voor een ander te doen,
jezelf te geven.
Er is altijd toe­komst voor ons,
omdat God er altijd voor ons is
en Hij aan het eind van iedere donkere tunnel
toch weer op ons wacht.
Wees een advents­mens!
Dat is: een mens die ver­wach­tings­vol probeert te leven.
Ga nooit helemaal op in het hier en nu,
maar denk aan een toe­komst,
die anders zal zijn dan het nu is
en die je uit­ein­delijk zal vervullen van geluk.
Dat is ons geloof,
dat is ons ver­trouwen
en daarom zeggen we ook vaak
tegen ons­zelf en tegen anderen:
“Je moet er door­heen”,
want er wacht je iets,
er wacht Iemand
tot je thuis­komt.
Dat is de kracht van ons geloof
en terecht zegt het evan­ge­lie
dat dit geloof bergen kan ver­zet­ten.
We zien dat vandaag in het evan­ge­lie.
Sint Jozef krijgt een raar bericht:
zijn vrouw is zwan­ger
en hij weet nergens van.
Jozef en Maria ver­keer­den in de tussenfase
van het Joodse huwe­lijk:
eerst werd toen een huwe­lijks­con­tract opgemaakt
tussen de bruidegom
en de familie van de bruid.
Zo werd het huwe­lijk gesloten.
Daarna bleven de gehuw­den nog apart wonen.
Een groot feest werd dan voor­be­reid
en dan kwam de grote dag
waarop de bruidegom plech­tig en fees­te­lijk
de bruid naar hun bei­der huis zou brengen
en dan begon het samenwonen pas.
Jozef en Maria zijn dus al getrouwd,
het contract is getekend
- dat wordt in de Neder­landse tekst van het evan­ge­lie
met “verloofd” ver­taald,
maar het is dus niet wat wij onder verlo­ving verstaan.
En dan hoort Jozef dus
dat Maria zwan­ger is,
maar het kind is niet van hem.
Een dra­ma­tische situatie
die voor Jozef na­tuur­lijk vre­se­lijk was.
Toch gaat hij niet op in zijn gevoelens
van rouw, van aan de kant gezet te zijn,
van verraad en ontrouw.
Hij had Maria
volgens de toen gel­dende gebruiken
kunnen aanklagen
en laten stenigen.
Maar dat doet hij niet.
Hij blijft van haar hou­den
en hij denkt eraan om in stilte weg te gaan
en zo ruimte te maken voor die andere man
die blijk­baar in het leven van Maria is geko­men.
Jozef voelt een grote pijn,
tege­lijk blijft hij edel en goed denken,
liefde­vol en open.
Hij gaat niet op in het moment
maar hij houdt God voor ogen,
hij blijft een advents­mens,
iemand die open staat naar die toe­komst met God.
Hij gaat geen domme dingen doen.
En dan hoort hij de bood­schap van de engel,
die hem zegt wat er wer­ke­lijk aan de hand is.
Zijn men­se­lijk oor­deel
was gebrekkig en onvol­ko­men geweest,
je eigen­lijk zelfs helemaal fout.
Ook dat kunnen wij wel herkennen,
want hoe vaak oor­de­len wij zelf niet ver­keerd.
Er gebeurt iets,
iemand doet of zegt iets
en wij gaan het invullen:
dit of dat is de reden
waarom die persoon dat doet of zegt
of niet doet of niet zegt.
Vaak gaan we dan weer te veel in
op onze eigen spontane gevoelens.
Neem afstand, zie het bre­der, ruimer
met meer per­spec­tief,
kijk naar een toe­komst in de verte,
ga niet op in het hier en nu.

Wij denken vaak
alles onder controle te moeten hebben,
het is voor ons vaak moei­lijk los te laten;
wij voelen ons onmach­tig
als we iets of iemand niet meer kunnen sturen,
maar God werd op het kerst­feest
juist een kleine, machte­loze mens
in een situatie die Hij
noch zijn ouders had­den gekozen.

Leg je eigen mach­te­loos­heid,
je eigen onmacht
maar bij de kribbe neer,
bij dat Kind van Beth­le­hem.
En kijk naar dat Kind....

Pas als je de God die vol liefde is,
die God-met-ons, Emmanuel
weer aan je zijde kunt zien staan,
Hem in de ogen kunt kijken,
pas dan kun je spreken en denken met liefde,
met afstand, met ruimte,
ver­wach­tings­vol.... Amen.



Terug