Arsacal
button
button
button
button


Pastor Leo Nederstigt 40 jaar priester

Nieuws - gepubliceerd: zondag, 16 november 2014 - 568 woorden
Velen kwamen feliciteren....
Velen kwamen feliciteren....

Op 16 no­vem­ber her­dacht pastor Leo Neders­tigt met vele pa­ro­chi­anen uit het pa­ro­chie­ver­band HH. Clare en Fran­cis­cus in Am­ster­dam Oost, dat hij veer­tig jaar gele­den tot pries­ter was gewijd. Een volle HH. Mar­te­la­ren van Gorcum kerk kwam dat samen met hem vieren. Na afloop van de Eucha­ris­tie­vie­ring was er een receptie en hebben ver­schil­lende groepen en mensen iets moois ten gehore gebracht. Bij die gelegen­heid heb ik on­der­staan­de felici­ta­tie uit­ge­spro­ken.
Pastoor Leo Neders­tigt is lid van de pries­ter­raad en van de agenda­com­mis­sie van de pries­ter­raad, hij is onder meer ook spi­ri­tu­aal geweest van de pries­ter­oplei­ding "Het Wil­li­brordhuis".

Felici­ta­tie

Geachte pastoor, beste Leo,

De eerste keer dat we samen op dezelfde plek waren was bij het inhalen en de in­stal­la­tie van jouw heeroom tot pastoor van mijn thuis­paro­chie, de HH. Petrus- en Paulus­paro­chie in Leidschen­dam, in 1964. Dat was toen nog een groots gebeuren met bruidjes, koetsen, de fanfare en heel veel mensen op de been.

Jouw heerom was een milde, wijze, gelo­vi­ge persoon een echte her­der. pries­ter in hart en nieren en trouw aan de grote lijn van de katho­lie­ke traditie; zo was hij een verbin­dende figuur in de Leidschen­damse ge­meen­schap, hij legde verbin­dingen tussen mensen met elkaar en tussen mensen en hun Vader in de hemel.

Maar waarom spreek ik nu over je oom, het gaat vandaag toch om jou, of liever: om de dank­baar­heid om deze veer­tig pries­ter­ja­ren in dienst van God en van mensen die samen in de Kerk dat volk van God mogen vormen dat door de tijd pel­gri­meert?

Ik herken veel van wat ik in je heeroom heb ontmoet, ook weer in jou: die milde trekken, dat her­der­lijke, die geest van geloof. Na­tuur­lijk je bent een andere persoon, met eigen gaven en talenten en de tijd van de bruidjes en koetsen bij zo’n feest is wel voorbij, maar wat er ook gebeurde in die woelige veer­tig jaren, je bent die geest van geloof, dat zoeken naar God in gebed en medi­ta­tie, die inkeer op plaatsen die je ziel kon­den voe­den, trouw ge­ble­ven.

Daarbij komt je per­soon­lijke eenvoud waardoor je voor mensen de navol­ging van Jezus niet in de weg kwam te staan: het ging niet om jou.

Zo gevoed en geleefd kon je ook voor anderen weer een gees­te­lij­ke vader zijn. In de moei­lijke periode van je ziek-zijn, was er dan altijd weer dit licht van Gods genade, waardoor je ziekte tege­lijk een Gods­ont­moe­ting werd.

Je bent geen scherpslijper, niet iemand die mensen tegen elkaar opzet, maar een verbin­dende figuur en uit­ein­delijk - al ben je mis­schien wel eens “creatieve” wegen gegaan – een man van de Kerk, van de getij­den, van de Eucha­ris­tie en de sacra­menten, een man die geniet van al Gods goede gaven en die dank­baar is en daardoor eigen­lijk nooit kan verdwalen; en tege­lijk een man met een hart voor de armen in wie wij Jezus’gelaat mogen herkennen..

Geachte pastoor, beste Leo, ik ben dank­baar voor deze veer­tig jaar. Van harte wil ik je fe­li­ci­te­ren. Er zijn geen mon­seig­neursti­tels meer te ver­ge­ven of zo, daar is onze paus Fran­cis­cus niet zo van, onze eer en belo­ning is een andere, vindt hij, en alles in dit ondermaanse is als dienst te verstaan. Maar ik wens je toe dat je belo­ning en je eer mag zijn en blijven: de vreugde van de Heer die onze kracht is!

Van harte proficiat, ge­zond­heid en Gods zegen, ad multos annos!

Terug