Wat je werkelijk richting geeft...

Gemeenschappelijke viering voor de parochies van “Het Klaverblad”

Op zon­dag 4 januari, Open­ba­ring des Heren, vond de eerste ge­za­men­lijke Eucha­ris­tie­vie­ring voor de pa­ro­chies van het Klaver­blad plaats: Pa­ro­chi­anen uit de beide Heemsteedse pa­ro­chies, uit Vo­ge­len­zang en Benne­broek kwamen samen in de Sint Jozef­kerk in Benne­broek, die dan ook helemaal vol zat. Pastor Rob Verhaegh, kape­laan in de regio, vierde zijn 65e ver­jaar­dag. Hij was er gelukkig weer bij; tij­dens de vie­ring op 1 januari was hi onwel gewor­den en naar het zie­ken­huis gebracht. Gelukkig niet heel erns­tig, maar wel een waar­schu­wing dat hij het rus­tig aan moet doen. Pas­to­raal werker Ans Dekker vervult een sleu­telrol in het Klaver­blad en zorgde er met talrijke vrij­wil­li­gers voor dat ook deze Eucha­ris­tie­vie­ring mooi en goed verliep. Na afloop was de neiuw­jaars­re­cep­tie in de naast de kerk gelegen school. Voor alle aanwe­zige pa­ro­chi­anen was het een goede erva­ring die de ver­bon­den­heid met elkaar in de vier pa­ro­chies concreet zicht­baar maakt en doet groeien: uit alle pa­ro­chies waren veel mensen naar Benne­broek geko­men en de sfeer was bui­ten­ge­woon goed.

Homilie

Hier­on­der volgt de preek die ik bij deze vie­ring heb gehou­den.

proficiat!

Op de eerste plaats
wil ik pastor Rob Verhaegh van harte fe­li­ci­te­ren
met zijn 65e ver­jaar­dag.
Ik ben blij dat hij weer hier in ons mid­den is
en we hem die felici­ta­ties
per­soon­lijk kunnen over­bren­gen.
Het is op de Nieuw­jaars­dag
weer even heel dui­de­lijk gewor­den
dat je ge­zond­heid
de nodige aan­dacht vraagt
en daarom wens ik je vandaag
van harte daarvoor alle goeds.
Je ge­zond­heid betekent wel
dat je jezelf heel erg in acht moet nemen.
Ik weet dat je dat zelf zeer betreurt
en de pa­ro­chi­anen van Benne­broek
en van heel het Kalver­blad ook,
dat is me wel dui­de­lijk gewor­den.
Er is veel harte­lijke waar­de­ring
voor je pries­ter­lijke inzet.

Van wat ver­der geko­men...

Ook aan U allen
een zalig nieuw­jaar.
Het is mooi en goed
dat we dit nieuwe jaar
samen kunnen beginnen
en ik ben blij dat U hierheen geko­men bent,
ook uit de andere pa­ro­chies van het Klaver­blad
om hier samen de heilige Eucha­ris­tie te vieren.
Als U vandaag mis­schien
iets ver­der dan anders moest gaan,
denk er dan ook maar aan
hoe goed dat past bij deze dag:
wijzen uit het oosten
komen van verre
om het Kind van Beth­le­hem,
die pas­ge­bo­ren koning
te aanbid­den.

Vertrouwen!

Zalig Nieuw­jaar aan U allen!
Wat dit jaar ons zal brengen,
staat nog - zo zeggen ze - in de sterren ge­schre­ven.
Maar dat klinkt wel een beetje erg astro­lo­gisch.
Want in de sterren staat niet zoveel ge­schre­ven,
of je een weeg­schaal bent of schorpioen,
dat doet er niet toe.
Dat heeft niet veel te maken
met wat ons gaat over­ko­men
en hoe dit jaar eruit gaat zien.
Uit­ein­de­lijk is alles in Gods hand
en dat betekent dat
wat er ook gebeurt
aan voor- of te­gen­spoed,
er is er tenslotte maar Één
die het laatste woord zal spreken
en die alles ten goede leidt.
Heel veel in ons leven
komt uit­ein­delijk op dat ene kleine woordje neer:
ver­trouwen!
Wie kan leven uit ver­trouwen,
zal het kwaad dat hem of haar over­komt
beter kunnen dragen
en zal bij alles dat per­spec­tief behou­den
dat het goed komt,
dat uit­ein­delijk, ten laatste alles goed komt,
ook al gaat onze weg nog vaak
langs duisternis en tegen­slag.

De 'Drie koningen'

De wijzen uit het Oosten had­den dat ver­trouwen.

We vieren vandaag hun feest,
dat eigen­lijk heet: de Open­ba­ring des Heren,
maar wat wij vaak Drie koningen noemen.
Het evan­ge­lie weet over hen niet meer te ver­tellen
dan dat het wijzen uit het oosten zijn
en dat zij een ster volg­den,
een ster die hen leidde
naar het pas­ge­bo­ren konings­kind,
het Kind van de belofte.

De populaire traditie heeft het ver­der ingevuld:
het moesten er drie zijn geweest,
want zij brachten drie geschenken mee:
goud, wierook en mirre.
En met zulke ko­nin­klij­ke cadeaus
moeten het wel koningen zijn geweest;
in het Oude Testa­ment
had­den de profeet Jesaja en de Psalmen
trouwens al van koningen ge­spro­ken
die geschenken kwamen brengen.
De namen Caspar, Melchior en Balthassar
staan niet in de bijbel,
maar stammen uit de overleve­ring.
Die is ons later ook gaan ver­tellen
dat de wijzen
uit de drie bekende wereld­de­len kwamen:
Afrika, Azië en Europa
en dat zij van ver­schil­lende leeftij­den waren:
de één jong, de tweede van middel­ba­re leef­tijd
en de derde een oude man.
Dat heeft allemaal te maken
met de bete­ke­nis van dit feest
van Open­ba­ring des Heren,
wat betekent:
God is er net zo goed
voor mensen die van ver komen,
Jezus maakt zich bekend aan ie­der­een,
Hij is er voor alle mensen,
Hij is geko­men als Ver­los­ser en Redder
en als leidraad en levensster
voor ie­der­een.

Je bent toch niet gek?

Die wijzen reis­den soms bij dag;
ze moeten op hun tocht
van alles om zich heen hebben gezien.
Af en toe zal de verlei­ding wel groot zijn geweest
om ergens even neer te strijken,
daar te blijven.
Waren ze niet gek
om zo vast te hou­den
aan hun tocht,
die rare ster achterna?

Dat zijn men­se­lijke gedachten
en die over­ko­men ook ons:
af en toe zie je het niet zo meer zitten
om er nog mee ver­der te gaan
(met wat dan ook,
voor ieder van ons is dat weer anders),
dan wil je het bijltje erbij neer gooien,
maar eigen­lijk is dat ont­moe­di­ging,
je ziet het niet meer zitten
en als dat het geval is,
zijn onze gedachten nooit de beste,
dan kun je beter door gaan,
je blijven richten op die ster,
vast­hou­den aan je goede intenties,
je mooie idealen,
je geloof en ver­trouwen.
Jezus zegt:
“Wie tot het einde toe volhardt,
die zal gered wor­den”.

Wat wer­ke­lijk rich­ting geeft

Zo deden de wijzen ook.
Soms had­den ze het moei­lijk,
dan zagen ze de ster niet meer staan,
vooral als ze dicht bij de stad waren,
dan was er zoveel ander licht,
dat je die ster bijna niet kon herkennen.
Het is niet anders dan in ons eigen leven:
soms heb je zoveel aflei­ding,
is er zoveel drukte, zorgen ook mis­schien,
dat je uit het oog kunt gaan verliezen
wat je wer­ke­lijk rich­ting geeft,
wat wer­ke­lijk een leidraad
voor je leven kan zijn,
wat echt een licht is op ons pad.
En dan moet je je eigen­lijk wel
weer opnieuw wat gaan oriënteren.
Een retraite zoals pastor Verhaegh nu gaat doen,
zou ook andere mensen dan pries­ters
heel goed kunnen helpen
om tot nieuwe bezieling en ver­die­ping te komen,
het leven weer rijker en mooier te maken.

De vreugde van de herken­ning

Als die wijzen dan de ster weer zien
zijn ze over­vol van vreugde.
Ik heb dat gelukkig al vaak mogen meemaken,
dat mensen na jaren van een zekere vervreem­ding
opnieuw geraakt wer­den door God,
die ster van geloof en ver­trouwen weer zagen.
Ook jonge mensen kan dat gebeuren:
zij hebben van huis uit het geloof mee­ge­kre­gen,
maar het blijft nog iets van de buiten­kant,
het is nog niet echt iets van hen­zelf;
en dan, ineens gebeurt het.
Dat kan iets heel een­vou­digs zijn:
iemand wordt geraakt door een aanbid­ding
of zomaar ineens door een woord dat hij hoort
en waar­van hij ervaart: dit was voor mij,
een woord van God voor mij.
Iemand had het bij een uit­vaart,
toen zij afscheid moest nemen
van een dier­baar iemand
maar ook met vragen zat.
Ineens werd zij geraakt
en het geloof wat al tien­tal­len jaren
weg leek te zijn,
was ineens weer helemaal terug.

Die ster is jouw ster!

Laten we dus ons hart openen
voor een ont­moe­ting,
voor die ster die ons kan lei­den.
Want wie U ook bent
en wat er ook is gebeurd,
wat er mis­schien ook allemaal is fout gegaan,
pijn heeft gedaan:
we hebben een ster
die ons leidt,
die ons laat zien
dat we een doel hebben,
dat ons leven een reis is
die ergens naar toe gaat,
dat het allemaal niet ‘zo maar’ is
en niet voor niks.
Die ster is er voor ons allemaal,
Die is een in­spi­ra­tie­bron,
een levensfun­dament en gids;
het is Jezus Christus
die geko­men is
een­vou­dig en klein,
verborgen vaak,
maar wie goed kijkt:
Hij is er,
voor alle mensen!
Amen