Afgunst en misprijzen: beroemd maar niet geaccepteerd

14e zondag door het jaar B

Op zon­dag 5 juli, vlak na de uit­vaart van artiestenmana­ger Jaap Buijs, was ik in Volen­dam voor de zon­dags­mis­sen. Daar ben i nog even op terug geko­men in de preek. Het evan­ge­lie was Mc. 6,1-6 over Jezus' optre­den in zijn vader­stad.

Homilie

Ze kennen Hem...

Ik denk dat we ons de situatie wel een beetje kunnen voor­stel­len:
Jezus is in Zijn vader­stad,
in Nazareth waar Hij vandaan komt.
Nou moet U zich Nazaret niet al te groot voor­stel­len;
er staat wel ‘stad’ maar heel groot was het niet,
vele malen kleiner dan Volen­dam in ieder geval.
De mensen kennen Hem.
Ze weten wie Zijn moe­der is,
ze kennen Zijn familie
en ze weten wat Hij altijd in hun mid­den had gedaan:
Hij was een timmerman,
Hij had Jozef geholpen in de werk­plaats,
totdat Hij als volwassen man
was wegge­trok­ken
en bekend was gewor­den, een beroemd­heid.
Heel de streek praat
over de won­de­ren die Jezus doet,
over de woor­den die Hij spreekt,
over de wijs­heid die Hij bezit.
Nu komt Hij weer eens terug in het dorp.
Hoe gaan de mensen rea­geren?

Jaap Buijs

Dat is een situatie die Volen­dam
wel heel goed kent.
Afgelopen vrij­dag is hier Jaap Buijs her­dacht
die als artiestenmana­ger
heel wat Volen­dammers
op de weg naar het podium heeft begeleid,
naar bekend­heid en beroemd­heid.
Hij was een man die veel
voor deze artiesten heeft betekend,
maar ook voor Volen­dam
en voor de res­tau­ra­tie van deze St. Vicentius­kerk.
Daar zijn we hem dank­baar voor.

Hoe gaan mensen op je rea­geren
als je bekend wordt?
Ik weet dat veel Volen­damse artiesten
graag in Volen­dam zijn,
juist omdat ze daar gewoon zich­zelf kunnen zijn.

Als je beroemd wordt...

Maar er zijn na­tuur­lijk ook andere kanten:
soms zijn mensen jaloers
op wat een ander heeft bereikt;
we zeggen ook:
hoge bomen vangen veel wind,
dat betekent dat je als bekende persoon
in de schijn­wer­pers staat
en er erg op je gelet wordt
en er graag over je geroddeld wordt.
Ook loop je het gevaar
de wer­ke­lijk­heid uit het oog te verliezen
omdat er vaak met bewon­dering
naar je wordt gekeken
en omdat mensen vaak
iets van je ver­wach­ten.

Een doodshemd...

Je mag in Volen­dam dan mis­schien
best wel met een grote auto
en een mooi huis voor de dag komen,
maar het be­lang­rijk­ste is en blijft toch
dat je een gewoon en een­vou­dig mens blijft,
in het besef dat we allemaal
maar stofjes op de wereldbol zijn,
dat we komen en dat we gaan,
dat we alles maar gekregen hebben
en dat we het allemaal ook weer af moeten staan,
een doodshemd heeft geen zakken.

Liefde vraagt moed

Of liever gezegd:
we moeten het bijna allemaal weer afstaan;
want één ding blijft, dat is de liefde.
Om eens goed voor God te kunnen staan
komt het er op aan
dat we ons hier door de liefde laten lei­den.
Die liefde houdt niet in
dat we overal “ja“ en “Amen” op zeggen
en onze ogen sluiten voor onrecht;
dat zeker niet.
Liefde vraagt juist vaak hel­denmoed
om door te gaan,
standvas­tig te blijven.
Denk bij­voor­beeld maar aan die zusters
die niet weg wil­den gaan
uit een gevaar­lijk gebied
vol geweld en terrorisme
omdat zij de kin­de­ren en ouden van dagen
voor wie zij zorgen,
niet in de steek wil­den laten.
Of denk aan die mensen
die pas nog als mar­te­la­ren zijn gestorven:
ze had­den niets misdaan;
ze had­den hun leven kunnen red­den
door hun geloof en hun liefde voor Jezus te verloochenen
en moslim te wor­den,
maar zij hebben het niet gedaan.
Of denk heel gewoon aan ouders
die het niet goed vin­den dat hun kind iets doet.
Ze vin­den het mis­schien zelf moei­lijk
om “nee” te zeggen,
toch zeggen ze dat
uit liefde voor hun kind.
Hun kind zal ook die liefde ervaren!

Aanstoot­ge­vend...

De mensen in Nazaret
keken naar Jezus met afgunst en mis­prij­zen:
wie denk Hij wel dat Hij is?
Wil Hij het ons komen ver­tellen?
Zij namen aanstoot aan Jezus.
Zij zagen in Hem alleen maar
die timmerman van toen
en alle roem en eer
die Hem te beurt was gevallen,
maakten hen alleen maar kwaad,
alsof Jezus zo veel kapsones had….
Maar dat was het niet:
hun ego was te groot…
En dan gebeurt wat wij­zelf ook wel ervaren:
als mensen je nega­tief bekijken,
tegen je zijn ingeno­men,
kom je zelf ook niet zo goed meer uit de verf,
Zoals voetballers of artiesten
min­der pres­te­ren
wanneer het publiek hen niet wel­ge­zind is.
Zo kon Jezus daar weinig won­de­ren doen;
de voe­dingsbo­den daarvoor ontbrak
er was geen ont­vanke­lijk geloof bij de mensen.

Het witte vlekje

Wij wor­den vandaag uit­ge­no­digd
om precies het tegen­over­ge­stelde te doen:
Kijk met liefde en geloof naar Jezus;
laat je opbouwen door Zijn woor­den,
laat je in­spi­re­ren door Zijn won­de­ren,
kijk met dank­baar­heid naar Hem
die zoveel voor ons mensen heeft gedaan.
En laten we ver­vol­gens ook proberen
iets van Jezus te zien
in iedere mens die wij ont­moe­ten.
Er is bijna geen schaap zo zwart
of er zit wel een wit vlekje aan;
probeer ook dat witte vlekje te zien.
En som­mi­ge mensen zijn anders,
ze denken en doen de dingen anders
dan wij voor goed of wen­se­lijk hou­den.
We mogen daar zeker onze gedachten bij hebben,
het zou gek zijn als we daar niet iets van von­den,
het is zelfs be­lang­rijk
dat we aan onze principes trouw zijn,
maar laten we die ander altijd blijven zien als mens
en zelfs bij het negatieve wat ons opvalt,
iets van Jezus in die ander proberen te herkennen.

Jezus komt in Nazaret.
Hij is bekend gewor­den,
maar ze moeten Hem niet,
Hij kan daar niet zich­zelf zijn.
Maar als wij een­vou­dig en nederig
over ons­zelf denken,
dan is er ruimte
om het goede in anderen te zien
en om Jezus te zien
en Hem met een open hart te ont­van­gen.
Amen.