Vrijwilligers dragen de bedevaartplaats in Heiloo

Veranderingen in het Heiligdom O.L. Vrouw ter Nood

Op vrij­dag 23 ok­to­ber werd in het Dio­ce­saan Centrum het Juliana­kloos­ter in Heiloo de jaar­lijkse vrij­wil­li­gers­dag gehou­den: een zaal vol mensen die zich inzetten voor de bede­vaart­plaats.Zowel rector Beemster als ikzelf hebben aange­ge­ven dat de vrij­wil­li­gers onmis­baar zijn voor het hei­lig­dom: zon­der hen zou het niet gaan.

De avond begon om 17.00 uur met een welkom waarna de heilige Mis werd gevierd ter ere van O.L. Vrouw ter Nood. De lezingen waren van de dag (ev.: Lc. 12, 54-59) waarbij ik on­der­staan­de homilie (min of meer) heb gehou­den. Daarna heb ik de plannen toe­ge­licht die de ko­men­de maan­den verwezen­lijkt gaan wor­den: voor de zusters wordt de voor­ma­lige kosterswo­ning ver­bouwd, het huis van de rector is verkocht en de rector zal in het Juliana­kloos­ter gaan wonen, waar ook pries­ter Jeroen de Wit vanaf februari bij zal komen om zorg te dragen voor de semi­na­rie­ge­meen­schap naast zijn studie en pas­to­rale taak in de pa­ro­chie. De se­mi­na­risten zullen vanaf het tweede semester in Heiloo komen wonen; de Tilten­berg blijft in gebruik voor semi­na­rie-colleges en voor het Boni­fa­tius-instituut, daar­naast komen er kantoren van het bisdom.
Rector ver­telde wat er allemaal in het hei­lig­dom gebeurde in het afgelopen jaar: de kapel­da­gen voor eerste com­mu­ni­cantjes, dagen voor vor­me­lin­gen, retraites, tiener­kamp, maan­de­lijkse gezins­da­gen, be­zin­nings- en studie­da­gen voor pries­ters, diakens, pas­to­raal werkers en cate­chisten en nog veel meer... Kortom het is een centrum van pas­to­rale en missio­naire ac­ti­vi­teiten.
Twee vrij­wil­li­gers wer­den bij­zon­der geëerd: zij had­den de grote kapel van Heiloo geschil­derd. Daar zijn ook nieuwe biecht­stoelen (met het oog op het jaar van de barm­har­tig­heid!), kruis­wegs­ta­ties en een orgel geko­men. Ver­schil­lende res­tau­ra­tie­werk­zaam­he­den staan nog voor de deur, daarvoor heeft het hei­lig­dom nog wel finan­ciële hulp nodig!

Het was een gezellige en geanimeerde bij­een­komst die met een heer­lijk warm en koud buffet werd af­ge­slo­ten.

Wie er nu veel zin in krijgt: het hei­lig­dom kan altijd nieuwe vrij­wil­li­gers gebruiken!

Homilie

ver­gan­ke­lijk....

Eerst maar even een paar woor­den over het evan­ge­lie.
Als U loopt door het prach­tige bede­vaarts­park,
is zo’ n wan­de­ling al een medi­ta­tie
We zien daar om ons heen al
dat alles ver­gan­ke­lijk is:
zeker nu in de herfst wor­den we gewaar
dat de natuur sterft,
alles gaat voorbij
en bin­nen­kort
zal onze bij­zon­dere aan­dacht
weer wor­den gevraagd
voor alle overle­den gelo­vi­gen op Aller­zie­len
en voor degenen die ons zijn voor­ge­gaan
en de glorie van de hemel delen
op Aller­hei­ligen.
Het bede­vaarts­park
verbindt ons zo al met God, met Maria
en met de eeuwig­heid.
Het is mooi om daar te zijn en te werken
en we danken alle mensen
die dat park zo mooi bij­hou­den.

Te veel belang aan gehecht?

We zien dat ver­gan­ke­lijke ook ons heen,
naarmate we zelf ouder wor­den:
mensen om ons heen wor­den ouder,
soms af­han­ke­lijk, ziek,
we moeten afscheid nemen van dier­ba­re mensen.
En allerlei dingen waar we aan gehecht waren,
die we mooi en bij­zon­der von­den toen we ze kregen,
verliezen hun glans op een gegeven moment,
ze verslijten, wor­den onbruik­baar, gaan kapot.
Zo zien we dus voort­du­rend
dat alles hier op aarde voor­bij­gaand is,
dat niets blijvend is
en dat we ons nergens aan vast kunnen klampen.
En toch merken we
dat bepaalde dingen voor ons be­lang­rijk zijn,
dat we er ge­mak­ke­lijk aan gehecht kunnen raken,
soms een beetje terecht,
soms ook voelen we aan dat dat
eigen­lijk nergens op slaat.
Want er zijn dier­ba­re mensen bij
met wie we in liefde verbon­den zijn,
maar soms gebeurt het ook
dat we aan dingen en mensen
een belang toekennen,
dat er eigen­lijk niet is.
Is die mooie auto of die voetbal­wed­strijd,
die positie of die erken­ning
of ons eigen gelijk
wer­ke­lijk zo be­lang­rijk
dat we dat voor moeten laten gaan
op goede ver­hou­dingen met anderen,
dat we ons daaraan vast moeten klampen?
Rationeel, logisch weten we eigen­lijk wel,
dat we de goede priori­teiten moeten stellen,
maar in de praktijk
is het niet altijd zo ge­mak­ke­lijk
ons los te maken
van het belang dat we toekennen
aan ons eigen gelijk,
aan onze eer en positie
of aan ver­gan­ke­lijke aardse dingen.

Hun positie, hun eer...

Jezus wijst daarop vandaag in het evan­ge­lie.
Hij verwijt de Fari­zeeën en hier heel de menigte
dat zij de tekenen van de tijd niet verstaan.
Als zij de werken van Jezus zien,
de won­de­ren die Hij doet
en Zijn woor­den horen,
dan kan eigen­lijk de con­clu­sie niet anders zijn
dan dat het Rijk Gods geko­men is
en Hij de langverwachte Messias is.
Maar velen zijn gehecht aan hun eigen positie,
aan hun eigen leven, hun eigen inzichten
aan hun eigen ver­wach­tingen en patronen,
zij willen niet gestoord wor­den
en zij zullen die patronen niet verlaten
om Jezus te volgen.
Ze zien de won­de­ren die Jezus doet,
de tekenen van God,
ze horen Zijn woor­den
en ze zijn heel knap, goed onderlegde mensen,
maar ze kunnen het, zij willen het niet over­ge­ven.
Uit­ein­de­lijk zal Jezus geheel alleen
aan het kruis sterven.

Waarom trekken ze de con­clu­sies niet?
Waarom stappen ze niet over hun eigen schaduw heen?
En waarom han­de­len ze niet
naar wat ze rationeel en logisch
eigen­lijk wel kunnen begrijpen?

De tegenpartij

Jezus wijst de menigte, die hem nu wel volgt
maar hem tenslotte af zal wijzen,
er op dat er nu nog tijd is voor hen,
nu ze nog op weg zijn,
nu hun levens­reis nog voortgaat:
nu, nu kunnen ze nog een nieuw begin maken.
nu moeten ze zich bevrij­den van de tegenpartij!

Wie of wat is die tegenpartij voor ons?
Waar­van zou­den wij ons nog moeten bevrij­den?
We weten dat de Heer ons uitno­digt
om Hem met heel ons hart te volgen.
Wat kunnen we niet geven?
Wat houdt ons tegen om ons
met een ander te verzoenen?
Laten we kiezen voor wat echt be­lang­rijk is:
God en de liefde,
veel meer is eigen­lijk niet nodig.

Dat heeft Maria ons voor­ge­daan:
zij liet haar eigen plannen los
toen God dat haar liet vragen,
zij heeft gekozen
en werd de Moeder van God.

Bedankt!

Ik wil U allen vandaag heel harte­lijk bedanken
dat U zich hier inzet als vrij­wil­li­ger
voor dit mooie hei­lig­dom.
U doet Uw werk “pro Deo”
dat wil zeggen: voor God
vanuit Uw geloof
en Uw ver­trouwen in Maria.
Moge Onze Lieve Vrouw ter Nood
U allen zegenen
en U al het goede vergel­den
dat U voor haar hebt gedaan.
Amen.